Bebok, co nocy po klyncie sie skrado, W starym zaułku zgryfno giychto szado. W szumie lisciów, w cieniu za płotym, Czeko na bajtla, co uciykł mu lotym. Oczyska jak wungiel we mgle sie bluszczą, Gdy śpiōncy ludzie w chałupach chrapią. Na małe szkrabki syćko wzroki godzi, Jak bajtel po izbie bosem nóżkom brodzi. Czy straszy? A może ino sie szuńko? Ze snów bajtliwisk bierze ich ciutko. Bebok sie chowo, a noc go prowadzi, Bo z bajtlich marzeń niy chce sie wyłazić.

Śląsk, ziemia dumna, węglem znaczona, Gdzie tradycja z nowoczesnością spleciona. Rzeka przemysłu przez lata płynie, Historia w cegłach i...

Bez wyjŏzd Kaj pole niy je ôd kopaniŏ, Tukej aji niy kartŏfli. Klara niy blynduje jak trza, Na hercklekoty aże się zbiyrŏ. Za winklym...